{[['
']]}
']]}
τη σκληρότητά του και φυσικά τη μεγάλη οικονομική του αξία. Το όνομά του προέρχεται από τις λέξεις «δαμάζω» και το στερητικό «α» και σημαίνει «αυτός που δεν μπορεί να νικηθεί», «ο ακαταμάχητος».
Τα διαμάντια στη φυσική τους κατάσταση είναι ημιδιαφανή, διαφανή ή ακόμα και αδιαφανή και οι χρωματισμοί τους ποικίλουν από άχρωμα, γκρίζα, μπλε, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα έως και μαύρα. Οι αρχαίοι Ινδοί πίστευαν ότι τα διαμάντια έχουν μαγικές ιδιότητες και μπορούν να βοηθήσουν κάποιον να προγνώσει επικείμενους κινδύνους.
Το διαμάντι θεωρείται εξάλλου ότι ενισχύει τον οργανισμό απέναντι στις ασθένειες του στομάχου και των εντέρων.
Πρώτος χρησιμοποιεί την λέξη «αδάμας» ο Ησίοδος, αναφερόμενος σε « μέταλλον ισχυρόν αδάμαστον». Κατά τους ποιητές οι θεοί γνώριζαν το μυστικό της κατασκευής του αδάμαντος και κατασκεύαζαν με αυτόν, αντικείμενα με υπερφυσική αντοχή, όπως την «άλυσσον του Προμηθέως» ή το «κράνος του Ηρακλέους». Στον «λίθον αδάμαντα» πρώτος αναφέρεται ο Θεόφραστος. Πάντως μέχρι και την εποχή που ο Ρωμαίος φυσιοδίφης Πλίνιος ο πρεσβύτερος έγραφε την «Φυσική Ιστορία» η λέξη αδάμας, περιελάμβανε εκτός από τα διαμάντια το κορούνδιο και γενικώς όλους τους λίθους με μεγάλη σκληρότητα, δηλαδή όσους ήταν δύσκολη η επεξεργασία τους. Οι Ινδοί επίσης γνώριζαν τα διαμάντια τουλάχιστον το 300 π.Χ. Στα Βουδιστικά κείμενα Αγκιτάρα Νικάγυα, και στα Σανσκριτικά κείμενα Αρθασάτρα του 300 π.Χ. αναφέρονται τα διαμάντια με θαυμασμό για τις ιδιότητές τους, τη σκληρότητα και τη λάμψη τους. Τα μέλη της κάθε κάστας των Ινδών, δικαιούντο να κατέχουν ένα μόνον χρώμα διαμαντιού.
Οι βασιλείς μόνον είχαν δικαίωμα κατοχής διαμαντιών από όλα τα χρώματα Ακόμα χειρότερα, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο IX τον 13ο αιώνα στη Γαλλία, ψήφισε νόμο ότι μόνον ο βασιλιάς, (δηλαδή ο εαυτός του), μπορούσε να κατέχει διαμάντια. Μετά τους Ρωμαίους και για 1000 περίπου χρόνια, τα διαμάντια εξαφανίστηκαν από την Ευρώπη. Αυτό συνέβη γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί αντιμετώπιζαν τα διαμάντια με καχυποψία, γιατί ήδη τα χρησιμοποιούσαν οι ειδωλολάτρες σαν φυλαχτά. Τον μεσαίωνα αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για τα διαμάντια.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι τις παλαιότερες εποχές, ήταν πολύ μικρό το ενδιαφέρον των ανθρώπων για τα διαμάντια, γιατί πριν την επινόηση της κοπής μπριγιάν, κανείς δεν είχε αντιληφθεί την λαμπρότητα που μπορεί να εκπέμψει αυτή η πέτρα. Η σύγχρονη ιστορία του διαμαντιού αρχίζει το 1456, όταν ο Louis Berquen ανακαλύπτει ότι μπορούμε να επεξεργαστούμε το διαμάντι, χρησιμοποιώντας την ίδια του την σκόνη, και να μετασχηματίσουμε τα ακανόνιστα κρύσταλλα σε κανονικά ακτινοβόλα πολύεδρα. Οι μαθητές του Berquen εξαπλώθηκαν στις Ευρωπαϊκές πόλεις και κυρίως στο Άμστερνταμ και την Αμβέρσα και τις κατέστησαν το κέντρο της μετέπειτα ανθούσας βιομηχανίας της επεξεργασίας των διαμαντιών. Πολλές κοπές των διαμαντιών έχουν δοκιμαστεί από το 1456 και μετά. Ή πιο πετυχημένη διαχρονικά κοπή είναι η κοπή μπριγιάν που πρότεινε το 1919 ο Marcel Tolkowski. Τα μπριγιάν (στιλβαδάμαντες ή αμφίεδροι αδάμαντες) είναι έκτοτε ο κυρίαρχος τύπος κοπής των διαμαντιών. Η έκρηξη στη ζήτηση του διαμαντιού συνέβη στο τέλος του 19ου αιώνα και μετά, όπου βελτιώθηκε πολύ η ικανότητα των τεχνιτών για περίτεχνες κοπές με εντυπωσιακά αποτελέσματα, αλλά και τις μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες των εταιριών εξόρυξης και κοπής.
